Ζήσαμε χρόνια δύσκολα, χρόνια αδελφοκτόνα
χρόνια που σημαδέψανε τον εικοστό αιώνα.
Φύγαν ζωές από παιδιά, κορμιά από παληκάρια
μάνες μαυροφορέθηκαν που χάσανε βλαστάρια.
Κανείς δε θέλει φωναχτά το τότε να θυμάται:
Εμείς τάχα ξεχάσαμε κι ο θύτης μας "λυπάται".
Περάσαν όμως όλ' αυτά κι έζησε η πατρίδα,
χάρη στη φλόγα που 'καιγε μέσα μας η ελπίδα.
Αυτό όμως το χάλι μας, τώρα δε μολογιέται.
Ο τόπος μας ναυάγησε κι απ' τα μαλλιά κρατιέται.
Δεν έχει ο κόσμος τσακιστή και του ζητάνε κι άλλα.
Η αγελάδα ψόφησε κι αυτοί αρμέγουν "γάλα".
Οι λέξεις παραφράστηκαν καθώς κι οι πρακτικές
κι "αλληλεγγύη" βάφτισαν τις φορομπηχτικές.
Το ψέμα κυριάρχησε απ' άκρη πέρα ως πέρα.
Ψέματα γράφουν στα χαρτιά και λένε στον "αέρα".
Άλλα ακούμε το πρωί και άλλα λέν το βράδυ,
μά ένα στόχο έχουμε "πως θα μας βγάλουν λάδι".
Βγήκε στους δρόμους ο λαός, γέμισε τις πλατείες
κι αυτοί μετράνε ποσοστά και λένε...ακακίες.
Μιλάνε ακατάπαυστα - δεν ξέρουμε τι λένε -
απ' το' να αυτί μας μπαίνουνε, κι από το άλλο βγαίνε.
Ψάχνει ελπίδα ο λαός λιγάκι ν ' ακουμπήσει,
αισθάνεται σ' ωκεανό λίγο πριν ναυαγήσει.
Όμως μας τη σκοτώσανε νωρίτερα απ' το σώμα
κι αφήσαν να κυκλοφορεί αναιμικό το πτώμα.
Οργή και μίσος νιώθουμε γι' αυτούς τους κυβερνώντες,
γιατί μας κυβερνήσανε σα νάτανε απόντες.
Γι' αυτό δεν ονειρεύεται κανείς σ' αυτόν τον τόπο,
δεν έχουμε προοπτική, μα ούτε και τον τρόπο.
Όλοι αγανακτήσαμε τι άλλο πια μας μένει;
ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ είμαστε "όρθιοι πεθαμένοι".
Υ.Γ: Αντί να μπούνε στο τερέν να δώσουν τον αγώνα
τα δυό γαϊδούρια μάλωσαν σε ξένο αχυρώνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου